Kaya mo yan! Tumayo na ako at pumunta sa harap. Nakayuko ako at tumikhim. Humarap na ako sa mga classmates ko na nakatingin sa akin. Napansin ko ang pagcheer ng mga kaibigan ko, ngumiti lang ako sa kanila. Pero tila magnet ang tingin niya, hindi ko maiwasang hindi mapatingin sa kaniya. Nilihis ko na lamang sa ibang direksyon ang tingin ko.
Inaalala ang araw kong kailan ko narealize na nagugustuhan ko na siya. Nagrereview kami sa TLE non, habang ako yong tinatanong niya kung anong kagamitan ang tinutukoy niya ay hindi ko maiwasang hindi mapatitig sa kanya. Naabotan niya akong hindi nakikinig, dahil nakapangalumbaba lang ako na nakatingin sa kanya.
Natawa ako nang sinamaan niya ako ng tingin non. Yumuko ako unti dahil hindi ko na maiwasan pang umiyak. At ayokong mapansin nila iyon. Naalala ko noong Intrams namin, ilang araw ko rin siyang hindi pinansin non.
Dahil ayokong mawala yong unti-unting paglalapit namin, kahit magkaibigan na lang sapat na sa akin. Galing kami ng School Ground non, dahil kakatapos lang ng Opening Ceremony.
Kasama ko sila Shane, naglalakad kami papuntang room namin. Sakto naman na palabas ng building sila Joaquin kasama ang dalawa niyang kaibigan na si Robien at Evan. Nagkatinginan at nagkasalubong kami pero iniiwasan ko ang tingin sa kanya, na siyang ikinagulat ko naman at lumakas ang kabog ng puso ko nang bulungan niya ako sa may tenga ko. Pero iniwas ko agad ang tingin ko. Napatawa ako, maging sila, nangingisi.
Nabaling din ang atensyon ko sa kaniya. Nanatili siyang seryoso, nakikinig ng maigi sa tula ko na inaalay ko naman para sayo Castillo.
Ilang araw noong natapos ang Intrams, binalak kong umamin sa kanya, sinabi ko iyon sa mga kaibigan ko. Nasa Jollibee lang kami noon, tumatambay. Half day lang kasi ang pasok namin, kaya pagtapos ng klase madalas kami ritong nakatambay. Crush kita, share ko lang, kbye? Ganon na lang kaya? Sumimangot si Shane sa tinuran ko, si Rain naman napa-'Sana ayos ka lang? Ngumuso lang ako. Ngumuso lang ako at bumaling kay Pat.
Anong gagawin ko? Nilagay ko ang aking ulo sa balikat niya. Wala namang mawawala, na kay Joaquin ang desisyon kong maniniwala siya o kaya tatanggapin niya. Wag ka na matakot. Tumango ako. Hanggang sa makauwi ako ng bahay, nakaupo sa kama at hawak ang cellphone ko.
Tumatayo-tayo ako naglakad-lakad sa loob ng kwarto, iniisip kong anong gagawin. Napabugtong hininga ako, inopen ko ang messenger ko at sinearch ang kanyang pangalan. Tinap ko ang pangalan niya, umupo ako sa kama ko at nagtipa ng mensahe. Pero binura ko agad, binalik ko ito sa mga message ko at tinap ang pangalan ni Rain dahil siya lang ang online sa kanilang apat. Nagtipa na ako ng mensahe. Trisha: Rainyyy! Aamin na ako, it's now or never. Bilang ka 5 to 1, aamin na ako.
Huhu, kinakabahan na ako rito. At tinap ko ang send button, napahiga naman ako sa kama ko ng tagilid. Inexit ko ang message namin at sinearch ulit ang name niya. Trisha: Hi Joaquin, may sasabihin ako. Diretsahan na ito Sana walang magbago sa pagkakaibigan natin. Pikit mata ko itong sinend at pagkakita mo na na sent na iyon ay agad kong inexit ang message at inarchive.
Ilang araw at linggo kaming hindi nagpapansinan. Magpapasalamat na ba ako? Dahil kay Ma'am Roan na Teacher namin sa Filipino ay napiling igrupo kami?
May tula kaming irerecite, kailangan pagperform namin ay nakaprops kami. At dahil ako lamang ang babae, ako ang bulaklak. Pinag-aawayan ako ng buboyog at paru-paru.
Sa tuwing practice wala ang dalawa naming kagrupo, kaya kaming dalawa na lamang ang nage-ensayo. Inaamin ko, sinubukan ko siya inuncrush at pinakita ko iyon sa kanya. Pero siya parin ang palagi kong ginugusto. At sa huli, kaming dalawa lang ang nagperform sa harap dahil hindi pa namememories ng dalawa naming kagrupo ang script nila. Sa kanya lang ako kumukuha ng lakas ng loob non. Pag may nakalimutang linya, tinitingnan ko lang siya nawawala na ang kaba ko at naaalala ko ang mga minemeories ko.
Hindi na maalis ang titig ko sa kanya, para bang sa bawat salita na binibigkas ko ay ninanamnam niya. Magmula noong araw na iyon ay bumabalik ang pagkakaibigan namin. Pilit ko na lang iwakli ang nararamdaman ko dahil ayaw kong bumalik sa ganon. Nakakatawanan ko siya, sa bawat tawa niya ay parang musika sa aking mga tenga. Sa huling quarter ng klase ay nakagrupo ko ulit siya sa ibang subject.
May practice kami at sabado noon, may late pero mas late siya. Pina-una ko na lang ang mga ibang kagrupo ko non, habang naghihintay kami sa kanya sa Waiting Shed. Nagpresenta ako na ako na lamang ang maghihintay sa kanya, dahil may importante siyang inaasikaso noong araw na iyon kasama ang kanyang pamilya. Matiyaga akong naghihintay, ilang minuto ay dumating na siya. Nahihiya pa ako non, dahil kasama niya ang pamilya niya.
Naglakad kami papunta sa bahay ng kaklase namin, walang imikan. Minsan may itatanong siya, sasagot naman agad ako. Hanggang doon lang din. Bumuntong hininga ako, at halos mapunit ang labi ko kakangiti. Nakatitig pa rin ako sa kanya, at halos lahat ng kaklase napansin ang titigan naming dalawa. Paboritong-paborito ko talaga ang amoy niya, ang bango kasi.
Minsan ko na siyang tinatanong kong anong pangalan ng pabango niya pero secret lang siya ng secret. At noong may practice kami sa English para sa speech choir namin, nasa playguard lang kami non, na nasa tapat ng school namin.
Nasa swing kami, napaangat ang tingin ko sa langit dahil ang nagandahan ako sa view niya. Kinuha ko agad ang phone ko at tinapat doon sa view na napansin ko. Natawa ako, at muling binalik ang tingin sa camera. Dahil nasakto pang pagclick ko ay nasali siya, nakatingin sa camera pero hindi nakangiti. Hindi ko iyon sinabi sa kanya, tinago ko agad ang phone ko at bumaling na kami sa ibang kagrupo namin at nagpractice ulit. Lumipas ang mga araw at nasa Jollibee kami ng mga kaibigan ko.
Nang maisipan naming maglaro ng Truth or Dare. Sa akin naman naturo ang bibig ng bote, nagdare ako. Kinabukasan, recess time namin. Doon namin ginawa yong mga dares namin. Si Gab niyakap niya si Jam habang si Shane naman hinawakan ang kamay ni Ben for 5 seconds. Si Mona at Rain lang ang walang ginawa dahil wala naman ang mga crush nila roon.
Nagtatawanan kami, imbes na magrecess inatupag pa namin ang mga dare namin. Noong time ko na nilapitan ko si Joaquin at pinatong ko unti ang braso ko sa kaliwang braso, at tinanggal agad. Nahihiya ako sa kanya, baka kong anong isipin niya. At napansin ko nga simula noong araw na iyon ay iniiwasan na niya ako. Tumulo ang luha ko sa kaliwang mata, pinahid ko ito agad at natawa.
Tumingin ako sa mga classmate ko na taimtim na nakikinig sa akin. Naalala ko noong Grade 7 ako, magkaklase din kami. Nagpaplano kami ng mga kagrupo namin na magr-role-play ba kami o reporting na lang para sa Ibong Adarna. Tapos tinuro kaming dalawa ni Joaquin, nangunot naman ang noo ko. Nilingon ko si Joaquin. So, ayos lang. Nilingon niya ako, at inaasar naman nila ako. Todo tanggi ako, pero crush ko na pala siya noon mga oras na iyon.
Pero tinigil ko rin iyon, dahil gusto kong magfocus na lang sa studies. Pero magugustuhan ko rin pala siya ulit. Uwian noong nagkukwentuhan kami nila Gab, noong inamin sa akin ni Alex na bago ako umamin kay Joaquin ay sinabi na niya ito sa kanya.
Halata sa mukha niya na wala siya pake, nasaktan ako non dahil pinagkatiwalaan ko siya. Kahit pa sa crush yan, pag tungkol na sa tiwala mahirap na maibalik yan pag nasira. Hindi ko siya pinansin non dahil sa pagkatampo ko sa kanya at mas lumaki pa ang tampo ng marinig ng dalawa kong tenga habang nagp-perform sila Gab, Shane at Rain kasama ang group nila sa harap. Narinig ko ang pag-uusap ni Laine at Alex.
Mas masakit iyon sa pakiramdam. Tila yong puso ko nawasak. Pero naalala ko na kahit man nawala ka o may umalis o may dumagdag, magpasalamat ka pa rin dahil nakilala mo sila at may naibigay silang lesson para sa atin.
Ganon na lang ang panlalaki ng mga mata ko, mali yong sinabi ko! Nataranta naman ako at napapikit. Minulat ko ulit ito, nakita ko ang panlalaki ng mga mata ng kaklase ko at pag-awang ng labi nila.
Good bye, Class. See you tomorrow. Sa office ka muna, Mark 1. Salamat sa paghatiddddd. Bukas paliguan kita and maglong ride tayo kahit pagod meh if mamayang gabi din uwi namin. Noong ika-4 ng Mayo , aking nakapanayam si Vince G. Ating tunghayan ang kaniyang karanasan na nagsisilbing inspirasyon sa bawat isa. Sa kasagsagan ng pandemya, marami sa atin ang patuloy na tumutulong at patuloy na humihingi ng tulong para sa kanilang pamilya at sarili.
Isa na si Vince G. Gregorio sa aking nakapanayam na kung saan nagpapakita na ipagpatuloy lamang natin ang pagtulong sa kapwa kahit na ang bawat isa ay nangangailangan nito. Aniya "Hindi sapat ang tulong na nakukuha ng mga mamamayan mula sa pamahalaan. Kakulangan ng konkretong aksyon at plano ang nagtutulak para sa mga pilipino na magsagawa ng hakbang tulad ng community pantry upang sa gayon ay tulad ko, sa simpleng paraan ay maging daan at makapag abot ng tulong sa mga higit na nangangailangan.
Estudyante pa lamang si Vince G. Gregorio sa dati niyang paaralan na Bicutan Parochial School, isa na siya sa pinagkakatiwalaan ng mga estudyante at maski guro lalo na pagdating sa mga aktibidad at programa ng kaniyang eskwelahan.
Tapat, masiyahin, masipag, at maganda ang relasyon sa kapwa at masasabing aktibong estudyante sa kaniyang paraalan. Tila ba'y hindi natin masisisi na ang isang tao na tulad na lamang ni Vince G.
Gregorio ay patuloy pa rin tutulong sa mga aktibidad ng kaniyang dating eskwelahan, tulad na lamang ng "Community Pantry" na kung saan ang pagtulong dito ay hindi na lamang para sa kaniyang eskwelahan, kundi para na sa kaniyang mga kapwa na nahihirapan sa kasagsagan ng pandemya. Ako, kasama ng mga tao sa likod ng community pantry natin ay isa lang ang naiisip, walang mawawala sa amin kung itutuloy o ititigil namin ang pantry pero para sa daan daang natutulungan nito kada araw, malaking kawalan ito sakanila" ito ang nasabi at naramdaman niya noong siya'y nakatulong sa mga kapwa niya sa ilalim nitong pandemya.
Siya'y nagpapakita at nagpapatunay na ang pagtulong ay walang makakahadlang lalo na kung gugustuhin ng 'yong ng puso't isipan. Ang pagkakaroon ng pagmamahal sa kaniyang kapwa, bayan, at pagkakaroon ng pananampalataya sa Diyos, ang naging instrumento niya upang gawin ang mga hakbang na ito. Marami ang dumalo, at patuloy na marami ang nag papadala ng donasyon.
Masasabi niya na "Masarap sa pakiramdam na hindi nagiging dahilan ang kakulangan na meron ako para punan ang pangangailangan ng iba. Ako, kasama ng mga tao sa likod ng community pantry natin ay isa lang ang naiisip, walang mawawala sa amin kung itutuloy o ititigil namin ang pantry pero para sa daan daang natutulungan nito kada araw, malaking kawalan ito sakanila.
Hindi natin maitatanggi na ang katulad na lamang ni Ginoong Gregorio ay kahanga-hanga sa bawat isa ukol sa kaniyang ginagawa na pagtulong sa bayan sa ilalim ng pandemya. Para sakaniya, "Magmula pagkabata, turo na ng magulang ko na mas mabuti ng magbigay at iwasan ang pag kabig sa anumang bagay. Kaya naman ngayon, sa ating community pantry, hanggat may mga taong gustong magpaabot ng tulong ay handa akong maging daan para maiabot ito sa mga higit na nangangailangan. Hindi rin namin alam hanggang kailan namin kayang isustain ang pantry dahil naka angkla lang naman ito sa mga donasyon mag mula sa mga pribadong indibidwal pero gaya nga ng palagi naming sinasabi, "we will get every help we can get" sa pantry na meron tayo.
Nitong nakaraang linggo, marami tayong nabalitaan na nangaabuso sa isinagawa na "Community Pantry" dito sa ating bansa. Aniya ni Vince G. Gregorio, ang Community Pantry ay para sa mga taong nahihirapan ngayon pandemya, at para sa mga taong may kakayahan magbigay ngayong pandemya. Kitang kita na nasa kalooban na ni Ginoong Gregorio na gumawa ng mga mabubuting bagay na may layunin para sa kaniyang kapwa.
Naging mas aktibong mamamayan na lamang si Ginoong Gregorio dahil din sa kaniyang mga nakikita mali sa ating pamahalaan. Nakikita niya na hindi kayang malutas ng ating gobyerno ang mga problema ng ating bansa sa ilalim ng pandemya.
Sa ganitong sitwasyon, naging inspirasyon niya nalamang ito upang mas tulungan ang mga taong nangangailangan. Kahit mapunta sa delikado ang kaniyang buhay, handa siyang tumulong at maging inspirasyon sa lahat. Ang simpleng inisyatibo ng pagtulong ay isang manipestasyon lang na hindi mo kailangan maging mayaman para makatulong. Lahat ay may kanya kanyang pangangailangan dahil lahat tayo ay iba iba ng pamumuhay, nasa saiyo kung paano mo gagawing daan ang sarili mo kung magbigay tulong sa mga nangangailangan.
Ate loves you so much! I miss travelling and working out with you! Stay safe and healthy. See you soonest! Stay safe and love you. See you soon. Welcome to your mid-twenties, Katreng.
So proud of all your achievements but prouder of your heart. Keep safe. See you soon, love you! Loveyou so much, Kath! Happy birthday! Always happy and grateful whenever I get to work with you! Love you po! Ria: "Happy birthday to my unexpected beshie! I wish you nothing but happiness, good health and more more blessings to come! Marlann: Happy birthday, bernardokath! I praise God for your life! I'm proud of the woman you have become.
Know that I'm not just here as a friend but as a sister to love, support and pray for you. Congrats sa isang dream mu na do come true na and bery good health. Enjoy ur ECQ enhanced community quarantine birthday beautiful. Stay buang and lola, and healthy, of course.
Maligayang kaarawan! Thank you for the amazing friendship. You are one of the sweetest and genuine person I know. Kainan na!!! Mama Kat: "Her smile was contagious, her hug was tight and genuine, upfront young and curious, no traces of being a celebrity, I saw a big part of my personality in her, we clicked and the rest was history Happy Birthday Kath KathrynBlessedAt24 pic. Twitter may be over capacity or experiencing a momentary hiccup.
Try again or visit Twitter Status for more information. We and our partners operate globally and use cookies, including for analytics, personalisation, and ads. Home Home Home, current page. About Search query Search Twitter. Saved searches Remove. In this conversation.
Suggested users. KDBarkadas's profile. Since Philippines. Joined May Huwag natin kakalimutan ang ating sinisintang paaralan. Patuloy nating dalhin ang mga gintong aral na ating natutunan kahit san man tayo magpunta. Lately, napansin ko na isa rin talaga sa mga worries ko bilang tao iyung majudge ako. Well, kahit sino naman siguro talaga, takot majudge.
Isa rin iyun sa dahilan kung bakit tahimik ako at reserve lalo na sa mga taong hindi ko kakilala masyado. At isa rin sa ayoko rin talaga iyung nakikita nila agad ako bilang mabait, hindi makabasag pinggan, ganun. Feeling ko iyung mga makakakilala sa akin, masyado akong jinajudge in a good way na minsan medyo hindi talaga nakakatuwa hehe Nakakatakot iyung mataas ang expectation sa'yo kasi ganun nila inisip na ganun ka.
Minsan nakakatakot maging totoo sa sarili kasi alam kong madi-disappoint lang sa akin ang ilan. Walang perpektong tao dito sa mundo at isa na ako dun. Hindi ko alam kung kailan nagsimula iyung ganitong takot ko pero napapansin ko na talaga iyon dati pa na takot akong ipakita kung sino talaga ako.
Pero kapag kaclose ko na ang isang tao kusang lumalabas iyon kaya minsan unconsciously, lumalayo ako sa iba kasi natatakot akong sa sasabihin nila once na makilala nila ako ng lubusan. It's either madisappoint sila or matanggap nila iyung ako na walang panghuhusga.
Lalo na sa mga taong nakakakilala sa akin dati pa. Kung sa mga kaibigan, okay lang kasi alam ko kahit ano pa sila o ako, kaya ko silang tanggapin at ako rin, kaya nilang tanggapin.
Sa pamilya lang din ang isa sa kinakatakutan kong magjudge. Kung si Mama, okay lang kasi magulang ko siya, siya ang mas nakakakilala sa'kin kaya tanggap ko kung ano man ang sasabihin niya sa'kin, sa ibang kamag-anakan lang na nakasaksi na mabait akong anak. Bata pa lang, napapansin ko iyung mga papuri nila na si ako, mabait na anak, hindi pasasakitin ulo ng Mama ko. Mataas ang expectation sa akin interms sa pag-uugali tapos simula nun na-conscious na ako sa sarili ko. Natatakot akong magkamali na maglilead into disappointments.
Masyado akong naging reserved. Naisip ko nga parang mas madali iyung makilala kang suwail na anak, pasaway, at pangit ang ugali bilang tao kasi parang mas malaya kang gawin ang gusto mo. Hindi ka matatakot na maipakita iyung masama mong ugali kasi medyo sanay na sila dun at kapag ganun, makikita talaga sa'yo ang pagbabago mo bilang tao. Kaysa sa taong tingin mo agad mabait only to find out na hindi pala.
Mas malaki iyung judgement nun sa'yo ng tao. Tapos kahapon sa Bible Study nasabi ko 'to. Iyung mga takot ko as a Christian. Kasi hindi naman talaga naalis iyung pangmamata ng ilan sa mga Kristiyano lalo kapag nakagawa ng mali. Na sa isang pagkakamali lang mapag-iisipan ka talaga kung totoo ka bang Kristiyano.
Karamihan ng tao kahit same mo pa as Christian. Mataas ang expectation sa'yo dahil sa religion mo. Na Kristiyano ka, hindi na pwedeng magkasala, hindi na pwedeng magpakita ng masamang ugali, dapat lagi kang mabait, masunurin, magalang, kalmado, pasensyosa Mga ganun, na makitaan ka lang ng ugaling hindi sakop sa ganun, kukwestyunin na ang pananampalataya mo.
Masyado nilang kinukulong sa isang box at ini-expect nilang ganun lang dapat. Masyado silang nag-i-stay sa kaisipan na Kristiyano ka, dapat banal ka. Which is, oo, sinabi nga ni Jesus na maging Christ-like tayo pero bilang tao, hindi naman natin iyon kayang i-maintain. Darating pa rin naman tayo sa point na magkakasala at magkakaroon ng maling desisyon ang importante marunong tayong umako ng kasalanan at handa tayong magpalinis sa Diyos at magbago. Pero hindi iyun overnight, by process iyon at minsan, Diyos lang ang nakakakita ng improvements mo kasi iyung tao, maraming hinihingi, mga unnecessary naman iyung iba.
At nakakatuwa lang kasi sa lahat ng worries ko na iyan, isa lang ang sagot Niya sa akin. Itong kanta. Kinanta namin 'to ng closing, coincidence or not kung bakit ito iyung napiling kanta, alam kong ito ang sinasabi sa akin ng Panginoon.
Huwag akong mangamba o matakot dahil Siya ang mas nakakakilala sa akin. Alam Niya ang nilalaman ng puso ko, ng isipan ko, ang buong buhay ko at lahat ng lihim ko, mabuti man iyan sa paningin ng iba o masama. Kilala Niya ako. Alam Niya ang lahat sa akin, be it my flaws, alam Niya iyun.
Hindi ko kailangan ng validation ng iba dahil iyung sa Kanya lang ang importante. Hayaan na kung madisappoint ang lahat ng tao sa akin basta Siya, hindi. Kahit hindi ako tanggap ng iba, Siya tanggap ako.
At patuloy Niya akong itutuwid sa lahat ng kamalian ko. Sobrang enlightenment ng kantang 'to dahil pakiramdam ko, kinakausap talaga ako ng Diyos.
Isang paalala sa akin na huwag ako matakot sa sasabihin ng iba, dahil Siya ang mas nakakakilala sa akin, Siya lang ang may karapatang i-judge ako. Sa office ka muna, Mark 1. Salamat sa paghatiddddd.
Bukas paliguan kita and maglong ride tayo kahit pagod meh if mamayang gabi din uwi namin. View Full. First Time to Pray Together I'm so happy this day. Na there is peace despite the struggle. Maraming salamat Lord. Mark Salamat. More than allies As my time in the Philippines draws to a close, I consider with hope the future of our bilateral relationship. For Sahara, she's just happy to have everyone supporting her music journey since the beginning.
Maraming salamat to the ImprovisAsian Festival! Please post if you can!
0コメント